Şiirler

Hayat her zaman,
toz pembe görünür
sırça duvarların ardından.

Fakat girdiğinde içine
boğulursun bazen havasızlıktan.
Karşılaştığın her engel,
sarsar yüreğini derinden. 

Savrulursun bazen
hırçın esen rüzgarda
bir dal gibi,
bazen
meydan okumak istersin
hayatın güçlüklerine;
açarsın bağrını
-gelgöreyim yiğitliğini- diyerek.

Bazen de
ürkersin, büzülürsün “Yeter” diyerek.

Evlilik
direnmesidir yaşamın güçlüklerine iki kalbin.
Eğer kenetlenebilirsen sıkıca birbirine
vız gelir dolu, kar,
vız gelir fırtınalar…

Savuramaz seni eskisi gibi hırçın esen rüzgar.
Evlilik bir bahçe,
çocuklar ise çiçekleridir bu bahçenin.

Onu yaşatan sevgi ve sadakat,
öldürense yalan ve ihanettir.
Ölümün çirkinliğini tatmamak için
inanmak gerek sevginin sonsuzluğuna,
bütünleştirmek gerek kalpleri,
devleşinceye dek…

Seviyorum,
seviyoruz diyebilmek gerek tüm evrene…
Seviyorum,
seviyoruz diyebilmek gerek…